Een netje uien…..
Hond dood na brand woonhuis Eindhoven
Eindhoven,
Bij een uitslaande woningbrand in de Sint Romboutstraat te Eindhoven is zondagavond een hond om het leven gekomen.
De bewoonster kon zichzelf met een tweede hond bijtijds in veiligheid brengen..
Netje uien (13 mrt 2010)
Het is maar vreemd in mijn nieuwe huis.
Verstandelijk snap ik best dat ik hier nu dan woon, emotioneel kan ik er nog helemaal niks mee en snap ik er werkelijk geen barst van. Het is een prachtige woning hoor, daar niet van…………..
Er is veel leven voor de deur en een leuk uitzicht. Auto’s, bussen, voetgangers, fietsers.
Door het grote dakraam in mijn keuken zie ik alles en ook de lucht…………………………………………………Nina , Nina ,Nina op de wolken.
Ik heb hier al uren gezeten, op mijn stoeltje aan de tafel, op alle tijdstippen van de dag en nacht.
Kijkend naar het leven wat verder gaat, zich voorbij spoed.
Humphrey komt langs en we moeten toch wat eten. Ik loop naar de Albert Heyn om spullen te halen voor een salade. Mijn nieuwe vaste winkel naar het schijnt want ik woon hier nu… toch? ………………………………..
In de Albert Heyn pak ik een netje uien en breek voor de zoveelste keer compleet af. De tranen stromen over m,n wangen, gewoon daar midden in de winkel. Want ik wil nu echt weer naar HUIS, ik wil met mijn netje uien naar HUIS en het daar neerleggen in het rekje in mijn keuken, daar waar ze altijd lagen ! Rode en witte uien altijd, in het laatje boven de aardappels.
De pijn laait weer in alle hevigheid op, daar midden in de AH, zoals het doet een zovele keren op een dag. Ze werden iedere dag gebruikt, door de salades en het warme eten of de soep, gesneden met mijn favoriete mesje op mijn fijne plank, uien lagen er gewoon altijd. Humphrey gebruikte ze vaak voor zijn éénpans hapjes, Arnold voor zijn Sonja Bakker pizza’s.
Een netje uien draagt zoveel herinneringen
en ik huil en huil midden in de AH.
Met de boodschappen ga ik naar mijn nieuwe huis. Ik leg de uien op het aanrecht zoals ik met alles doe sinds ik hier woon. De dingen hebben nog geen vaste plek en ik zet bijna niks in de kasten, ik merk dat ik steeds alles verschuif…. ik begrijp het gewoon niet, dit hoort hier helemaal niet, dit hoort thuis op z’n plek daar waar het altijd lag.
Ik begin aan de salade en grijp mis op een saladeschaal, zoals ik sinds ik hier woon al zo vaak mis heb gegrepen op van alles en nog wat. Een plankje en een mesje zijn ook wel handig in dit geval. Maar ik wil helemaal geen nieuw favoriet mesje. Een blikopener of een kurkentrekker voor de fles wijn die ik kreeg, zoiets simpels als theelepeltjes.
Er zijn zoveel dingen waar ik aan moet denken, die ik opnieuw moet halen. Theedoeken zijn ook handig trouwens of een pen en schrijfblok om je lijstje op te schrijven. Een was rek om je kleren op te hangen, een kaasschaaf, vuilnisbak, hamer en spijkers………
Mijn met potlood geschreven lijstjes op enveloppen zijn chaotisch en vliegen van de hak op de tak van alle kleine dingetjes die er nog niet zijn elke keer als ik misgrijp.
Ik vecht weer tegen mijn tranen en weet niet hoe ik deze salade moet maken zonder mijn broer te laten merken dat ik helemaal stuk ga van binnen.
De salade, gesneden met een broodmes op het aanrecht, gehusseld in een pan. Samen kauwen we hem weg. Hum praat over zijn werk en ik praat gewoon terug. Terwijl in mijn hoofd de beelden en geluiden aan vroeger, nog niet zo heel lang geleden aan de lopende band passeren.
De volgende dag komt een vriendin langs en werkt gezellig babbelend een afwasje weg. Achteloos pakt ze het stapeltje voetbalplaatjes van het aanrecht en gooit ze weg met de woorden ‘die actie is nu toch over’. Ik weet het, ik weet dat alles nu over is,ik weet het toch … met mijn verstand.
Ik merk dat ik vaak zo vol zit met emotie dat ik niet meer uit mijn woorden kan komen en nu vaak maar gewoon zwijg om niet verkeerd begrepen te worden.
Je woning heeft zoveel geuren, kleuren en geluiden die zo normaal lijken en waar je op dagelijkse basis automatisch door heen gaat. Zoveel rituelen die je afdraait. De geur van de hal als je binnenloopt, het gevoel van de stof onder je vingers als je je jas ophangt. Het geluid van je vloer, of zelfs het geluid van hoe je toiletrolletje klinkt.
Bij al het nieuwe komt het oude, in alles zit het afscheid steeds
opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Je huis herbergt je persoonlijke spulletjes die voor een ander niks betekenen maar voor jou O zo veel. Het kopje waar mijn vader altijd uit dronk, de kaars van mijn moeder of haar oranje bolletjes trui die me zo dierbaar was. Je woning geeft onderdak aan je dromen, je geluk , je verdriet, je wensen, je liefde, je angsten. Je muren weten alles en je woning weerspiegeld jezelf. Het is een veilige haven …. toch?
Tot de bodem onder je voeten vandaan word geslagen en alles opeens in een klap een herinnering word en ik afbreek bij een netje uien gewoon midden in de Albert Heyn. En dat is maar 1 moment in 1 dag, die elke dag ontelbaar van dat soort momenten kent.
Nieuwe spullen zijn niet fijn, ze doen ongelofelijk veel pijn.
Inmiddels zeg ik 99 van de 100 keer nee tegen de mij aangeboden spullen.
Dit doe ik niet expres, ik heb tijd nodig. Tijd om even te wennen, rustig aan, mondjesmaat.
Het moet weer opnieuw bij me gaan horen en goed voelen.
Mijn auto staat nog steeds daar voor de deur bij mijn thuis, geen meter verplaatst sinds 20 Dec. 
Het lukt me maar niet om hem op te halen, het laatste restje en dan is het definitief, dan wonen we daar echt niet meer. Het lukt me gewoon niet. We gingen elke dag in die auto naar de bossen, zij en ik, zij en ik. Eindhoven, Waalre ,Son , heel nederland zijn we samen doorgecrosd. Nina op de voorstoel met haar snoet uit het raam, verlangend naar het volgende avontuur. Na de laatste boswandeling heb ik hem voor mijn huis neergezet en na het ongeluk gewoon nooit meer verplaatst.
Tijd…. het heeft tijd nodig.
Nina.
Ik weet dat ik bijna nooit meer over Nina praat.
Niet omdat ik haar vergeten ben, juist omdat ik haar niet vergeten ben, ze is er altijd bij.
Het doet gewoon te veel pijn.
In mijn beleving is Nina gestorven, zoals het echt ging is helemaal nooit gebeurd ….toch?
Voor het ongeluk, het verwerken van het trauma en mijn ptss krijg ik binnenkort hulp.
Nina, Nina, Nina op de wolken… Ik hou zoveel van jou mijn schatje.
(Miran) ” Iets een plekje geven? Een vaas bloemen, die geef je een plekje.”
Klopt Miran, helemaal gelijk.
Voor mijn Nina
In mijn hoofd ga ik steeds terug naar de grote vlammenzee.
Het vuur kan me dit keer niet raken.
Ik wikkel haar zachtjes in een deken van wit licht en zeg…kom schatje we gaan . Ik loop met haar terug door het vuur naar de tuin en daar vliegen we omhoog.
Hoog hoog boven de wolken naar een andere wereld.
Daar wonen mijn ouders ook. Het is daar net als een hele mooie glooiende golfbaan gedompeld in kleuren en licht met veel water en bossen eromheen. Als ze het ziet word ze helemaal blij .
Op de heuvel staat mijn vader met zijn armen open voor haar.
Ik zeg , pap wil jij zolang voor haar zorgen , ik kom er ook snel aan. Hij knikt, lacht en zegt …natuurlijk Esje.
Nina vind het zooo mooi daar en rent naar hem toe.
Halverwege stopt ze en kijkt vragend om naar mij.
Ik zeg , het is goed meis ga maar lekker met mij is alles goed.
En dan rent ze en rent ze en springt in zijn armen en rennen en spelen ze samen zoo vrolijk tot ze uit het zicht verdwenen zijn.
Dag mijn lieve Nina ,dag mijn lieve kleine gekke olifantje , ik hou zo verschrikkelijk veel van jou!!!! X