Wilt u wat in mijn gastenboek achterlaten ?
Laat uw opmerkingen achter in dit openbare gastenboek als u uw mening met andere bezoekers wilt delen.
Wilt u wat in mijn gastenboek achterlaten ?
Laat uw opmerkingen achter in dit openbare gastenboek als u uw mening met andere bezoekers wilt delen.
Afgelopen donderdag was ik ziek thuis mijn dochter van 5 ook en mijn man is al in verlof. Het beloofde een rustige dag tot mijn man zei ons bijgebouw staat in brand. Ik heb altijd schrik gehad van brand echt waar ik controleer alles 1000 keer. Ik dacht dat het niet waar was tor ik keek alles stond in een vlammenzee. De minuten duurden eeuwig tot de brandweer er was en het breidde zich verder uit tot aan onze achtergevel alles begon te smelten eindelijk was de brandweer daar. Ik stond daar op mijn blote voeten met mijn dochter in mijn armen. Mijn man verbrandt aan zijn voeten. Ik dacht dat ik droomde. Nu de dagen erna ben ik angstig heel angstig. Het leven gaat door de reacties van de mensen raken mij de vrienden die dacht te hebben zijn er niet. De woorden van je hebt nog een deel van je huis, jullie zijn niet ernstig gewond, je bent verzekerd overspoelen mij en ik wil maar schreeuwen help ik voel me rot rot dat mijn Kids verdriet hebben voor het verlies van hun dieren en spulletjes rot voor het gevoel dat in nu mee draag … tranen in mijn ogen als mijn dochter zegt mama als er een vallende ster is mag ik een wens doen. Dan zou ik wensen dat het nooit gebeurd is …
Beste Timby, en familie
Wat heftig en vreselijk wat er is gebeurd , heel normaal dat er nu zoveel angst is en verdriet. Mijn brand was vele jaren geleden, maar de eerste periode was vreselijk. Niets is meer normaal en lijkt of het een verkeerde droom is. De reacties van mensen herken ik ook heel goed, en die raken je. Dit komt vooral omdat je voelt dat ze het niet begrijpen, maar ze kunnen het ook niet begrijpen. Ze zijn blij dat je er nog bent, dat het ‘relatief’ goed is afgelopen. Dit staat lijnrecht tegenover hoe jij / jullie je nu voelen.
Dat wil niet zeggen dat de vriendschap niets waard is, het is alleen je leeft nu in een hele andere wereld en die wereld hebben hun (gelukkig) niet meegemaakt en daarom kunnen ze niet invoelen wat je nu voelt.
Probeer per uur, per dag te leven, kleine stapjes vooruit en ik weet iedere keer weer stapje terug. Maar uiteindelijk kom je er !!!
Hoop dat je een beetje wat aan deze site hebt. Ik ben het ooit gestart na mijn brand omdat ik zo weinig inleving vond en ook niets op het internet. Al paar jaar denk ik ik stop ermee. Mijn brand is inmiddels 17 jaar geleden. Maar ik besef ook dat er iedere dag branden zijn, iedere dag mensen die het meemaken en dat je aan elkaars verhalen wat hebt.
We wensen je heel veel sterkte samen met je familie . Stop je verdriet en je angst niet weg. Het mag er zijn en het hoort er te zijn om te helen.
Sterkte
Marjan
Wat doet dit goed berichten te lezen over personen met de zelfde ervaring na een woning brand. Ons huis is 10 juli 2019 afgebrand.. 5 minuten later en ik was in de slaapkamers verbrand als de hond mij niet wakker geblaf had. Niet normaal hoe laconiek mensen hierop reageren. En na een paar maanden laten ze merken je moet niet zo zeuren. Je krijgt toch een geheel nieuw huis.wees toch blij dat dit gebeurd is.. Dan staan bij mij de tranen in de ogen. die ellende allemaal ziet niemand.. Ik ga ook op therapie om dit allemaal te verwerken.(emdr) Het doet goed om hier mensen tegen te komen die precies het zelfde ervaren. Ik had het gevoel ik was de enige met die problemen na een brand en zo laat de omgeving mij dat ook merken. nl :Stel je niet zo aan. Bedankt dat deze site bestaat. En succes allemaal met het verwerken van deze nare ervaring en ik hoop dat we allemaal ondanks de slechte tijden nog veel mooie mooie jaren mogen meemaken. Groetjes Brigitte Bertram
28 februari 2019 is een dag die ik nooit zal vergeten. Het licht doofde. Eerst dachten we aan een stroomstoring. Gek genoeg had de rest van de straat wel licht. Wat kon het dan zijn? op de achtergrond hoorden we al een gek geluid… Waren het de honden? Nee, het was de meterkast die in brand stond. De deur ging open en de steekvlammen kwamen tot het plafond. Later bleek dat er in het plafond en achter de muren in de hal ook brand woedde, maar dat zagen we niet. Ik vroeg nog aan mijn moeder: “Moet ik 112 bellen?” ze zei “Ja, doe maar”. We wisten op dat moment nog niet dat de rook zich zo snel ontwikkelde. Snel rende ik naar de woonkamer op de eerste verdieping om de honden in veiligheid te brengen. Nog maar één deur naar het dakterras kreeg ik open, de andere was afgesloten door het rolluik. Ze begrepen er niets van. Ze bleven gewoon liggen. maar ik zag de verbazing in hun groot gespreide ogen. Nog een trap op en ondertussen doorgeven aan de telefoonniste dat er brand woedde. Snel vluchten naar de dakgoot. De rookontwikkeling was enorm, ongeloofwaardig vond ik het. Hoe kan het zo snel gaan dacht ik? staat heel het huis al in brand? Zittende in de dakgoot steeg de rookwolk op en mengde zich met de buitenlucht. Ik raakte in paniek. waar is iedereen? de honden waren nog steeds niet naar het dakterras gevlucht en mijn moeder kon ik niet horen… Gelukkig zijn we allemaal ongedeerd gebleven.
De eerste dagen voelde het alsof ons leven stilstond… de rest ging gewoon door. Ik vond het eng om in ruimtes te komen waar geen ramen aanwezig waren of een goede vluvhtroute, want waar moet je dan heen als er brand uitbreekt? De alertheid zal altijd blijven. Van elke onbekende geur de oorzaak willen weten…
Nu 3 maanden later mis ik de honden enorm. Ze mogen helaas niet verblijven in de tijdelijke woonruimte.. Over een paar weken gaan we ze ophalen of het huis nu af is of niet. Het is verschrikkelijk om als gezin gescheiden te leven. Zoiets wens je niemand toe. Al die piekerende nachten in bed en rustgevende pilletjes, de nachtmerries die je ook overdag bezighouden, het zien van rook die er niet is… het hoort er allemaal bij. Maar het is o zo moeilijk.
En dan inderdaad die niet sympathieke reacties van mensen uit de omgeving. Ik heb er geen woorden voor. In het begin voelde ik wel een soort frustratie, woede en verdriet. Op dit moment mijd ik hen het liefst. Hierdoor ben ik enkele vrienden verloren, maar échte vrienden zijn zoveel meer waard.
Maar wat is het ontzettend fijn om verhalen te lezen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. zij die hetzelfde hebben gevoeld en doorstaan. Ik heb ontzettend veel bewondering voor het oprichten van deze website!!! Het voelt alsof ik eindelijk begrepen word. Bedankt allemaal!!!
Dank je wel Mabel, en heel veel sterkte komende periode . Heel herkenbaar wat je schrijft !
We zouden een verwenmiddagje hebben. Sauna aan, lekker biertje en wat hapjes staan klaar. Eerst douchen maar ik hoor wat raars. En dan zie ik de lavastenen in brand staan. En binnen een uur zijn we even beroemd in Nederland. De eerste uren alleen maar schuldgevoel naar de andere bewoners van de onderliggende appartementen. Daarna het circus in van schadeexperts. Pyrolyse dus vette domme pech, zeggen ze. Sommige dingen kunnen toch gered worden maar eigenlijk is alles verloren door verzengende hitte en roet. Je hebt mazzel, zeggen ze, het zijn maar spullen. Maar het zijn wel onze spullen van 46 jaar samen. Je bent er nog, zeggen ze, je hebt je kleinkinderen! Ja maar niet meer een plek om samen te zijn. Het is nu een week geleden en het lijkt alsof de klok terug draait. Maak die heftige eerste dagen opnieuw door. Ik verstop me achter druk zijn maar het lijkt alsof wat ik wil doen, me tussen de vingers doorglipt. Maak een uitgebreide inventarislijst zegt de verzekering. Maar wat laag er ook in die kast, waar kocht ik het en wanneer, en wat kostte het? Elke regel is iets wat weg is, en de lijst groeit. En de tranen lopen maar. Voor mijn kinderen willen we sterk zijn maar wie is er sterk voor ons? Uitgeput maar kan steeds maar paar uur slapen. Vraag hulp, zeggen ze dan. Maar waar vind ik wat ik nodig heb? Meeleven genoeg maar wie leeft er even voor mij?
Wat enorm herkenbaar …. sterkte het komt goed, maar het is een zeer moeilijke en soms eenzame weg. Lijkt of je niet boos en verdrietig mag zijn omdat je er nog bent, en nog zoveel moois om je heen.. maar je mag verdrietig en boos zijn, want buiten al dat mooie heb je iets heel heftigs meegemaakt. Mensen willen meeleven maar kunnen zich nooit hierin verplaatsen. Dat moet je echt zelf ervaren. Het is onmacht / machteloosheid … sterkte ik heb dit zelf meegemaakt en begrijp het volledig. Ik heb hulp gezocht , er veel aan gehad. Maar je moet er echt zelf doorheen. Het kost tijd, maar er komt zeker een mooie toekomst weer aan en ook het slapen zal weer langzaam aan beter worden. Geef je zelf tijd.
Eindelijk een plek (site) gevonden waar ik lees dat hoe ik me voel dus eigenlijk heel ‘normaal’ is. Ik ben vorig jaar juni (2017) net als velen op deze website alles kwijtgeraakt bij een woningbrand die begon bij de buren, maar oversloeg via het dak en alles verwoestte.
Ja, ik ben er gelukkig zelf nog en mijn katten hebben het ook gered. Ja, het waren ‘maar’ spullen en alles is te koop. Ja, ik ben mijn angst en stress inmiddels de baas door een serie van heftige EMDR-sessies.
Maar wat doet het nog ontzettend veel pijn als je je voor de zoveelste keer iets herinnert dat ook weg is. Dat je erachter komt dat je nog steeds geen nieuwe kurkentrekker hebt. Dat je je oude lievelingstrui niet uit de kast kan pakken. Dat er aan al je nieuwe, mooie spullen nog steeds een nieuwe geur zit. Dat je je toekomstige kinderen nooit een knuffel of diploma uit mama’s jeugd zal kunnen laten zien.
De wereld draait door en dat is maar goed ook. Maar oh wat heeft het een diepe impact en wat veroorzaakt het een leegte waaraan je door de kleinste dingen wordt herinnerd. Wat fijn dat er hier mensen zijn die dat begrijpen.
Bedankt voor jullie verhalen.
Dank je wel voor je bericht en fijn dat onze verhalen je een
beetje kunnen helpen. Alles is heeel herkenbaar, maar uiteindelijk krijg je weer een thuis gevoel , al kost het zeker tijd. Sterkte !!
Marjan , woningbrand.nl
hallo
Allereerst wat fijn om te zien dat er een site als deze bestaat waar mensen hun verhaal kunnen doen.
Voor mij is het nu 7 jaar geleden dat ons huis afbrandde onze frituurpan had vlamgevat ik hoorde een geluid in de keuken zat zelf in de woonkamer dus ik liep naar de keuken opende de deur en kreeg een hoge steekvlam te zien. Daarna chaos , brand schreeuwen iedereen naar buiten maar mijn broer was boven en wou eerst proberen de brand te blussen maar dit kon niet want water kan niet op brandend frituurvet dus buiten in de winter wachtend op de brandweer zagen we steeds meer hoe alles vernield werd. Niks was meer te redden. 3 maand lang heb ik bij vrienden van de familie gewoond terwijl mijn ouders in een vakantie huisje zaten wat verder weg. Ik kon niet met hun mee omdat ik dan niet naar school zou kunnen. Mijn broer moest naar het ziekenhuis mijn kat heeft het niet gered.
En na die 3 maand komt inderdaad de klap je beseft dat je alles kwijt bent. Fotos kleren je huisdier, alles wat vertrouwd was is weg.
Na die dag heb ik nooit meer een frituurpan vertrouwd of aangeraakt of gebruikt.
Nu 7 jaar verder heb ik een bhv cursus moeten doen voor het werk met daarin ook brandveiligheid.
Ik dacht het wel verwerkt te hebben dus ging er met toch wel een knoop in mijn maag naartoe.
Maar bij het zien van de vlammen storte ik in.
Alles kwam weer naar boven en de brandweerman die ons de bhv cursus gaf heeft met mij gepraat wat fijn was en raadde ook aan om er over te praten omdat ik nog maar 25 ben en dit nog heel lang met me mee moet dragen.
Ik hoop dan ook dat het oke is dat ik hier mijn verhaal doe en merk ook dat het oplucht voor mij om dit te schrijven. Ik wil dit hoofdstuk graag afsluiten maar weet niet zo goed hoe.
Bedankt voor het maken van deze pagina. En voor je tijd.
Hartstikke goed dat je je verhaal hier deelt ! Brand is nu eenmaal een enorm iets wat een diepe impact op je leven heeft. Ik denk ook dat het goed is om er met iemand over te gaan praten als ik je verhaal zo lees, het is nog niet goed verwerkt en die angst hoef je echt niet mee te blijven lopen. Het zal altijd gevoelig blijven , maar (als ik namens mezelf spreek) na vele gesprekken en therapie kan ik nu rustig naar een brand kijken zonder angst. Wel besef ik wat er op zo’n moment voor chaos in iemand zn leven gaat afspelen met alle emoties , verdriet en angsten.
Heel veel sterkte en het komt goed !!
Heimwee
naar een oud leven.
Naar geuren,
lieve oude spulletjes,
naar mijn plekje
op de bank.
Heimwee
naar een oude jas,
naar het servies
van mijn moeder
en de steentjes
van een graf.
Heimwee
naar de zondagmorgens,
zelfs naar de kachel
en haar vuur.
De dag heeft zoveel
kleine beetjes heimwee,
als seconden in een uur.
Heel Mooi ! en herkenbaar
Beste lotgenoten, ook wij 75 en 69 jr. verloren vorig jaar 28 nov. ons hele hebben en houden. Slaap nog steeds licht. Anja”s verhaal deed me goed. Alles nieuw,maar de oude boerderij , opgeknapt in 49 jaren had een andere sfeer. Ook ik ga nog liever naar de kringloop ,je bent de aanschafleeftijd voorbij. Heimwee en alle drukte ,kiezen , en het gemis van dierbare stukken. Het vecht om een plek. Ook ik kon niet huilen, als versteend staan kijken. Oplettende politieagenten hebben ons uit huis geroepen. Rieten dak brandde om de schoorsteen Pyrolyse zei de brandweer.Toeval..Zeg het maar, op de gerardus kalender van mijn moeder stond op 29 nov.2014 het volgende, als je alles kwijt bent, heb je elkaar nog….. toeval. Gr, Mia.
Hallo Mia
Dank je voor je reactie , kippenvel .
Iedere zin is een stuk herkenning van wat ik ooit voelde .
Wens jullie veel sterkte.
Marjan / woningbrand.nl
Zelf heb ik de oude site nooit gezien …Maar dit ziet er heel goed uit ..Ben super blij dat ik deze heb gevonden …En mijn / onze verhaal is verstuurd met een mail naar Anja ..Ik hoop dat het verhaal geplaatst wordt en dat we hier steun kunnen vinden ..Want steun krijg je bijna niet en vrienden …euh zeggen en schrijven vier personen 🙁
Groetjes van Marianne Oosterhuis
Hoi Marianne, dank je wel voor je reactie. Als je het verhaal geplaatst wil hebben stuur deze dan even naar verhaal@woningbrand.nl
Ik zal dan zorgen dat hij erop komt en zal privé met je overleggen alvorens hij erop gaat. Heb je foto’s van voor en na stuur deze dan ook even mee.
Sterkte en die vier vrienden… die vier moet je koesteren, de rest geen energie aan besteden. Je energie heb je nu nodig voor jezelf .
Groetjes MArjan
Lieve Marjan, heel mooi geworden jou (en onze) nieuwe site ! Kan niet vaak genoeg vertellen hoe belangrijk deze site voor mij is geweest toen ik mensen nodig had, die mij begrepen. Ik hoop dat iedereen die in een vergelijkbare situatie zit de weg naar deze site weten te vinden. Want niets is minder waar dan jouw woorden ….”delen is helen” ……het werkt echt !!!!! Zoals de brand een deel van mijn leven is geworden, zijn ook jullie “brandmeisjes” een deel ervan geworden. Bedankt !!! Weet je het enige wat jammer is, is dat het “oude” gastenboek is verdwenen…….
Liefs Anja
De uren werk hebben zich geloond. Mooi geworden deze opgefriste site !
Liefs Jud en familie
Nieuwe site ziet er mooi uit!
Goed dat het allemaal zo gedeeld wordt, ook blij/bijzonder voor mij dat mijn verhaal zo de wijde wereld in gaat..!
Laat het mensen ook leren een rookmelder aan te schaffen 😉
Zo iets kleins, maar zo belangrijk!
Groetjes,
Corrie vd Enden