Mijn droger verwoeste 4 appartementen…
HINTHAM – In een van de flats aan de Godfried Schalkenstraat in Hintham, heeft donderdag rond 17.30 uur een uitslaande brand gewoed. Acht appartementen raakten hierbij beschadigd. Minimaal twee ervan zodanig, dat herstel al gauw enkele maanden zal vergen. Niemand liep verwondingen op; iedereen kon tijdig wegkomen. De brand is zeer waarschijnlijk ontstaan door kortsluiting in een wasdroger. Alle getroffen gezinnen vonden donderdagavond onderdak bij familie of vrienden.
Donderdag 6 augustus rond 10 voor half 6 zat ik met mijn vriend aan tafel te praten over wat we zouden eten.
Het was een hele warme broeierige dag en ik had geen zin om te koken. Ik zou, terwijl er ondertussen eten gehaald zou worden, gaan douchen.
Toen werd er op de deur gebonkt.
Je schrikt, want je hebt een deurbel… waarom werd er niet gebeld?
Mijn vriend liep naar de voordeur en deed open, in een schim zag hij iemand wegrennen en dacht dat het een geintje was…
Toch vertrouwde ik het niet en keek via mijn balkondeur naar beneden. Daar stond een vrouw en wees naar onze achterkamer, en zei: ‘er komt rook uit dat kamertje!’
Meteen riep ik dat naar mijn vriend, en die trok de deur van het desbetreffende kamertje open. Pikzwarte wolken vulde meteen de hal.
Instinctief pakte hij de hond deed de riem om en zei: ‘wegwezen hier’. Ik ben naar beneden gelopen…. in trance… zo van… wat is dit nou weer?
Ik stond op straat, met de hond aan de riem… had alleen een blouse aan, geen broek, en blote voeten, op het moment dat je heel snel je huis moet verlaten, sta je daar niet bij stil.. pas veel later besefte ik dat toen een vrouw vroeg of ik slippers en een broek wilde.
De vrouw die beneden stond had al 3 keer 112 gebeld… maar ze bleven zo lang weg, achteraf waren ze er vrij snel, maar voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid.
Ik keek naar het kamertje waar de brand was… ik zag wat kleine vlammetjes voor de raam en dacht:
ach het valt wel mee, ze doven het vuurtje, en dat is dat.
Ik hoorde veel sirenes, en voelde een opluchting van nu komt het goed. Maar de 
eerste auto die om de hoek kwam was een politieauto, en ik had zoiets van ‘wat heb ik aan jullie, we hebben de brandweer nodig’.
Ze sprongen uit de auto en gingen de boel afzetten met lint.
Een agent riep tegen mij…. mevrouw, wegwezen daar…. het raam gaat eruit…!.
Dus begon ik te rennen…en meteen klapte het raam eruit… en sloegen de vlammen naar de 2e verdieping… ik woon nl in een flat op de 1ste verdieping.
Toen sloeg de paniek toe…. neeeeeeeeee niet naar de bovenbuurman. Hij heeft poezen, en was aan het werk.. Ik voelde me lichamelijk ziek worden…. mijn maag draaide, mijn mond werd droog, ik verstijfde. Bang voor alle reacties…..
Dit was mijn schuld… !
Een bovenbuurman stond op 3 hoog in een handdoek gewikkeld, die kwam net uit de douche, hij stond te kijken wat er loos was. Ik riep, er is brand bij ons…. opschieten… hij heeft toen snel wat kleren aangetrokken en is toen naar buiten gerend.. hij vertelde dat hij op de tast de weg naar buiten had gevonden, de hal stond vol met rook.
Toen kwamen de brandweer auto’s , eerst een hoogwerker en daarna nog 2 gewone…. ze hadden in eerste instantie niet door dat het een flat betrof, dus moesten er ook auto s uit Rosmalen komen.
Op een gegeven moment kwamen er een man en een vrouw naar me toe.., ik kende de man, ik kwam hem vaak tegen als ik de hond uit liet, en dan maakte we wel eens een praatje. Zijn vrouw kende ik niet, ze zeiden: zullen wij je hondje meenemen, haal ze straks maar op.
Dat vond ik wel zo lief…. en onverwacht… Zo gaf een andere vrouw een glas water…
Uit onverwachte hoek… kwam er hulp…. die kleine dingen, die vergeet je nooit meer.
Ik heb die mensen, die de hond meenamen even gevraagd of ze mijn ouders wilde bellen. Of dat er alsjeblieft iemand wilde komen. Mijn vader was onderweg.
Mijn dochter belde op een gegeven moment, ze was net klaar met haar werk en vroeg me of ik nog kleren in de droger had gedaan voor haar, ze had nl een bbq feestje om 6 uur. Ik zei: ‘er is brand…’ dus zij reed snel naar huis, niet wetende dat het bij ons was. Toen ze de vuurzee zag… wilde ze weg, in blinde paniek… ik trok aan haar scooter, ‘blijf aub…’ blijf hier, maar ze reed weg, in blinde paniek, helemaal in tranen.
Op dat moment werd ik zelf ook licht hysterisch….
Je gelooft het niet maar er stonden mensen bij, die de situatie van mijn dochter en mij stonden te filmen met hun mobiel.
Mijn vriend is er nog achteraan gerend, maar ze was weg… Even later zag ik een vriend van haar die is haar gaan zoeken en is bij haar gebleven. Dat was wel een geruststellend idee. De jongen die, in feite ons leven gered heeft…. had zijn haar een beetje verschroeit en was naar het ziekenhuis gegaan, hij had ook wat rook binnen gekregen. Had hij ons niet gewaarschuwd, waren we waarschijnlijk gestikt.
De brandweer zag na het blussen witte vlekken op het plafond in de woonkamer, backdraft ontstaat als er in een afgesloten ruimte geen zuurstof is en is daardoor een gevaar voor de bewoners… als er een raam uitklapt, is de dreiging van een backdraft voorbij. Het gevolg kan zijn, dat je dan in een korte tijd stikt… gelukkig waren we op tijd buiten. Het was nog maar een kwestie van minuten achteraf… Er is een hele vuurbal door de flat gegaan, hoorde we.. dat hadden we als we nog binnen waren, niet meer na kunnen vertellen. Ik heb die jongen en zijn vriendin, omhelst en bedankt. Dat was een echte heldendaad.
Hij was de hele flat doorgerend en had bij iedereen op de deur gebonsd, met mijn vriend had hij nog water uit de waterbak naar de droger gegooid, maar er was geen redden meer aan. Elke keer nog als ik hem zie, zorgt dat nog voor een emotioneel gevoel.
Hem zal ik nooit vergeten.
Tijdens het blussen stond ik te praten, met buren en andere mensen, alsof het niet mijn huis was waar de brand was. Ik maakte zelfs grapjes, woordspelingen, het is heel raar hoe je op zo n moment doet. Iedereen reageert anders. Ik had mijn emoties verdrongen om het aan te kunnen.
De politie was ook druk bezig andere bewoners te bereiken… De buren waren op vakantie, ik had hun sleutel. De bovenbuurman… kwam op een gegeven moment aanscheuren… hij vloekte en tierde, en riep, mijn poezen, mijn poezen. Dat was zo hartverscheurend… ik riep hier blijven, ga niet naar binnen. Ik voelde me zo enorm schuldig.. het was namelijk mijn wasdroger die hier voor gezorgd had.
Achteraf waren de dieren gelukkig allemaal in orde. Op 4 hoog hadden ze ook allerlei beesten, ook gelukkig ongedeerd.
Een ‘vriendin’ die ik al maanden niet meer gesproken had… belde mij… waar ben jij? Ze bleek later 200 meter van me af te staan… en is nooit meer naar me toegekomen. Later hoorde ik dat ze dacht dat ik mezelf iets wilde aan doen????? Deze dingen doen enorme pijn.
Alsof ik bewust de droger in de fik had gestoken en dan op een stoel zat te wachten tot iemand me zou komen redden.
Mijn vader kwam, en toen stortte ik even in… hem zien was even te veel….
Op datzelfde moment zag ik een jongen van een plaatselijke krant staan, die stond te filmen, ik ben tegen hem uitgevallen ; “ . waag het niet mij te filmen…’’ gewoon, een emotionele reactie. Later heb ik hem nog gesproken, en zelf mijn excuses gemaakt…’ sorry..’ en uitgelegd wat er met me gebeurde. Hij begreep het ook wel… en snapte dat mijn reactie uit frustratie kwam. Hij maakte dit vaker mee.
De loco burgemeester van Den Bosch, iemand van de woningstichting en de brandweer commandant, dat bleek later een vrouw te zijn, namen de bewoners even apart… en vertelde dat de brandmeester was…. Maar dat de 1e 2 appartementen total loss waren, maar dat drong niet goed tot me door. Ze vertelde dat we verwacht werden bij de Chinees, daar konden we een hapje eten, alsof ik honger zou hebben, we zouden daar ingelicht worden wat er verder zou gaan gebeuren. Hotelovernachting, Dolmans, calamiteitenbedrijf die zou spullen, laptops, computers, tv, etc, dingen van waarden veilig stellen. Sealen, kijken of het nog gered kon worden.
Bij de chinees aangekomen, kreeg ik een migraine aanval. De brandweervrouw, die bij de brand de leiding had, zei ‘het gaat niet goed met je, zal ik slachtofferhulp bellen’. Ik zei ‘doe maar..’ ik wist het even niet meer. Ik durfde m’n medebewoners niet aan te kijken, want het was mijn schuld.
Even later kwamen er 2 wat oudere dames, heel lief en begripvol… ze lieten me praten, en deelde mijn gevoel. Na dat gesprek zei 1 dat ze me de volgende dag rond een bepaalde tijd zou bellen. Dat vond ik wel fijn…. Daarna ben ik nog 2 keer bij haar geweest, een schat van een mens.
Na het eten, ik had geen hap op ook al had de bovenbuurman van alles op een bordje voor me gelegd, moesten we terug naar ‘huis’ daar waren ze de ramen aan het dicht timmeren. 1 voor 1 mochten de bewoners met mensen van Dolmans, mee naar binnen. Deze mensen hebben de hele nacht doorgewerkt.
Ik mocht op een gegeven moment ook…. Ik had het idee dat alleen dat kleine kamertje verwoest zou zijn.. maar niet dat alles verwoest was. Ik liep door plassen water en het stonk er verschrikkelijk, ik voelde dat de laminaatvloer bol stond.
Het was ook pikdonker… alleen met een zaklamp was nog iets te zien. De boeddha, in de hal was helemaal verbogen…
Alle spulletjes waar ik zo trots op was…. foto’s van mijn dochter, nat en zwart op de schouw van de openhaard…. de bank die ik net 4 dagen geleden had gekocht…. alles was nat, zwart en stonk. Mijn hele leven in 1 keer weg….
Ik voelde tranen opkomen, wat nu… waar moet ik nu naar toe… tijd voor emoties heb je niet… dat verdring je… je moet wel.
Ik heb die nacht bij mijn ouders geslapen, met 3 mensen in 1 kamer, incl. hond. S ’morgens stond ik op en stonk ik nog naar de rook, maar ik had geen schone kleren, geen make-up, föhn helemaal niks meer. Ik ben in dezelfde vieze kleren, naar de woningbouw gegaan, daar had ik een afspraak voor een tijdelijke woning. Ik kon een flatje krijgen aan de overkant van mijn huis… en kreeg s ’middags de sleutel. Ik ben gaan kijken en moest enorm huilen. Gisteren had ik nog een huisje en nu moest ik daar tegenover gaan wonen, minimaal 3 maanden zou het duren en dan zou ik pas naar mijn eigen huis terug kunnen.
Geen kleren, geen meubels, geen gordijnen, niet kunnen wassen, niet koken niks.
Alles was kwijt…. Niks was meer van mezelf. Dolblij dat ik onderdak had maar ik wilde niet weg uit mijn huis, maar het moest wel…
S’ middags kreeg ik van mijn verzekeringsagent € 2000,- voorschot, om de tijdelijke flat bewoonbaar te maken. En toen ging alles op de automatische piloot, op marktplaats kijken naar een eettafel. Mijn moeder had nog 4 rieten stoelen… dus daar konden we zitten. Een grote rieten mand heeft als salon tafel gediend.
Bij de Xenos haalde ik gordijnen te kort en te krap… maar het voldeed, en was niet zo duur. De bank, die ik enkele dagen voor de brand gekocht had… bij de Ikea… die heb ik ook weer eentje gehaald. Bij de kwantum een stuk vloerbedekking, en een grote emmer witsel….
De woonkamer was zo klaar. Mijn ouders hebben het logeerbed afgebroken en daar kon ik de komende maanden op slapen. Mijn dochter zocht bij Ikea een bed uit… dat moest ze toch weer hebben als we terug zouden gaan. Je bent bezig met spullen kopen, en je flatje bewoonbaar te maken… er is geen ruimte voor verdriet, of boosheid… of wat voor gevoel van emotie dan. Bellen met de verzekeringsagent, met de man die de schade taxeerde, instanties laten weten dat je niet meer in je oude huis woonde maar tijdelijk verhuisde.. etc. etc..
De dag na de brand, kwam de taxateur al, om de schade op te nemen… Ik moest alles opnoemen wat ik kwijt was, en de waarde ervan. Het was een hele fijne man, die heel erg betrokken was, en ook echt zijn best deed om het zo goed en zo kwaad als het ging te helpen, en er het maximale uit te halen. De uitbetaling was binnen 2 weken… allemaal keurig netjes geregeld.
S’ maandags na de brand, zijn mijn vriend en ik een paar bossen bloemen gaan kopen, met en bedankje eraan voor de jongen die ons leven gered had ook een cadeau bon, maar dat is voor je gevoel niet genoeg, de brandweercommandante, voor het hele team natuurlijk, de woningstichting, dat ik zo snel een andere woonruimte kreeg, de mensen die onze hond hadden opgevangen. Het voelde als te weinig, het gaf onze dank niet helemaal weer, maar goed… dit was het minste
Toen we eenmaal in de andere flat zaten, kwamen de emoties…
Heel de wereld leefde door, voor mij stond alles stil.
De eerste keer dat ik er kon koken, macaroni, stond ik met de pan, in de woonkamer, en zei… wie pakt even de pannenonderzetters… maar die waren we ook verloren. Zoiets onbenulligs, zorgde voor een heel hoop emoties op dat moment, zelfs zoiets klein was kwijt. Daar liep ik in die maanden wel vaker tegen aan.
Eindelijk kon ik wassen, en alle was hing ik buiten.. ik wilde nooit meer een droger. Gelukkig was het nog vaak lekker weer dus dat kon.
Later werd het een probleem, want waar bleef je met de was. Maar de angst voor de droger, was groter, dan het ongemak ervan.
In het begin zijn mensen nog wel belangstellend, maar je krijgt ook domme reacties van mensen: ’als je de gordijnen niet mooi vond, hoef je toch niet heel je huis af te branden’ en ‘ in de brand uit de brand, nu krijg je allemaal nieuwe spulletjes.. ‘je flat word weer als nieuw’.
Ook had iemand op de site van omroep brabant gereageerd op de brand, ‘dat ik terug moest naar de huishoudschool’ .
Deze opmerking hakken erin, je kunt je niet verweren, je voelt je slecht, maar ik kon er echt niks aan doen. Na elke droogbeurt, maakte ik het filter schoon, ik had pas een nieuwe slang… ik kon er echt niks aan doen… Ik wilde geen nieuwe spullen, ik wilde geen gerenoveerde flat…. ik wilde mn oude grenen tafel terug, die we crème hadden geschilderd… de gelhaard met ombouw, die ik van mijn ouders had gekregen.
Ik wilde alle foto’s terug van mijn dochter…. mijn gedichten bundel die ik aan het schrijven was. Het scrapboek van de hond… mijn kleren…. mijn veilige plek, mijn huis, waar ik bijna 1 jaar binnenbleef, ik durfde door paniek en straatvrees niet meer goed alleen naar buiten. Daar heb ik gehuild, gelachen, en daar was het veilig, niemand kon me daar iets doen. Nu moest ik daar weg… ik had geen keus…. Wat dat met je doet is onbeschrijfelijk.
Het veranderd je serieus, en je voelt je alleen in de wereld. Waarom is dit me overkomen… ik had het al zo moeilijk. Ik zat al bijna 3 jaar ziek thuis door een paniekstoornis, en nu dit weer. Het maakte me verbitterd, en ging mensen wantrouwen. Niet meer uitbundig kunnen lachen, het leven voelt zwaar, en ik weet soms niet hoe ik de dag doorkom.
Daartussen door moest ik kijken voor nieuwe meubels…. maar mijn stijl, was nergens meer aan te komen. Alles is tegenwoordig strak, en ik hou van landelijke sfeer. Dus via marktplaats… ook wat meubels gekocht…. en die gaan schuren en schilderen. Zoveel geld uitgeven, en ik had er helemaal geen zin in. Dan ook nog wat voor kleur op de muur. Alles is zo onbelangrijk geworden. Maar moet wel gebeuren. Je krijgt best een aardig bedrag van de verzekering terug, maar je hebt nog niet de helft terug van wat je verloren bent.
Voor de kerst kregen we weer de sleutel van het oude huis. Dolgelukkig, ik kon weer naar huis. Maar de afwerking van de flat was schandalig… Het kozijn in de woonkamer, was nog bruin van de roet…. Kunststof.. dat krijg je niet schoon. De woningbouw vond het nog goed genoeg… Tegels in de keuken vertonen lichte scheurtjes, dus je wordt elke keer herinnert aan… Ik werd boos en zei dat ik niet meer aan de brand herinnert wilde worden. Maar ja, het was bijna kerst, en alle bedrijven gingen 2 weken dicht. Het plafond op mijn slaapkamer was ook nog afgebladerd maar dat viel buiten de inboedel, dus zelf oplossen. De keuken, hebben ze het plafond aangesmeerd, tot waar de brand was geweest. De wc zat vol stof en cement, en moesten we zelf maar schoonmaken.
Ik stond daar in mijn huis… hier had ik zo naar uitgekeken, en dan valt dat zo tegen.
Mijn vriend ging sausen, vloeren leggen, met hulp van een bovenbuurman…. Ik ging voor raamdecoratie kijken…. gordijnen, echt alles is weer nodig, je kunt het zo gek niet bedenken. Echt ik was dol op winkelen, maar nu had ik er totaal geen zin in, omdat het zoveel was, en je hoofd er niet naar stond.
Na 2 weken keihard bikkelen, was het zover klaar en konden we er gaan slapen.
s’Avonds laat ging de bel… ik schrok en dacht weer aan het ergste, dus deed mijn vriend de balkondeur open. Er stond een vrouwtje en die vroeg…: ‘woont hier het vrouwtje van de droger’ … ze had een kaart en wist niet welk nummer we woonde.
Dat vond ik zo lief van haar… ze had een heel verhaal erop geschreven, en ik moest er heel erg van huilen. Ik kende haar van zien, en had haar 1 keer gesproken na de brand… daar vertelde ze hoe erg ze het voor ons vond, ze had tegen haar vriend gezegd.. als die mensen er weer in wonen dan stuur ik ze een kaartje. Echt lief.
Dat zijn hele lieve dingen van mensen die je niet kent… maar van vrienden, kennissen, sommige familie, hoefde ik niks te verwachten. Dat is me zo zwaar tegen gevallen… maar goed, het schijnt erbij te horen. Dat je daar teleurgesteld en verdrietig over kunt zijn, wordt ook niet echt begrepen. ‘Je leeft nog dus…. zeur niet !’
Door de brand had ik een trauma opgelopen, PTSS noemen ze dat, daar heb ik lichamelijk en geestelijk klachten van. Slecht slapen, snel geïrriteerd, huilen om niks, concentratieproblemen, herbeleving van beelden van de brand, schuld en schaamtegevoel, depressief etc. Dit ontstaat omdat je het trauma niet kunt verwerken.
Omdat ik al een aantal jaren therapie volg, stelde mijn therapeute voor om EMDR te doen, dat helpt je om de beelden van de brand te beleven, maar niet meer de emotie te kunnen voelen. Na 2 x zijn we gestopt. Mij heeft het niet geholpen, omdat ik meerdere traumatische ervaring heb gehad in mijn leven werden die ook wakker gemaakt, en werd het probleem eerder meer dan minder. Nu moet ik er gewoon mee leren leven, en de tijd heelt alle wonden. Hoe vaak dat niet tegen me gezegd is.
De laatste tijd voel ik me al een beetje meer thuis in mijn oude huis. De confrontatie, met brandweer of politie op straat, maakt nog altijd erg emotioneel. Televisie programma’s waar wel eens mensen een emotioneel verhaal doen, mooie muziek, het raakt me meer dan ooit, en ik word heel snel emotioneel.
Beelden op het journaal waar ze wel eens woningbranden laten zien, laten me nooit onberoerd, zeker niet als dit ook nog eens slachtoffers eist, dan voel ik, dat dit mij ook had kunnen overkomen. Het heeft een enorme impact op mijn verdere leven. Ik neem niks meer voor lief. En waarom zou je je gelukkig voelen, ik heb gemerkt dat je leven in een seconde kan veranderen!
Hoe lang het duurt dat ik me echt weer veilig voel, dat ik weer echt thuis kom.
Het ene moment zit je te praten over wat te eten die dag, en het andere moment ben je dakloos en alles kwijt.
Ik ben dankbaar dat ik op tijd ben gewaarschuwd, maar het maakt ook dat ik zie hoe betrekkelijk alles is. En dat maakt me somber en verbitterd.
Hoe lang het duurt dat ik me echt weer veilig voel, dat ik weer echt thuis komt als ik ben weggeweest, dat weet ik niet maar hoe dan ook.. ooit komt het goed.
Ik durfde in het begin niet te slapen, bang dat er iets zou gebeuren, en dat ik het niet door zou hebben. Ik sliep de eerste maanden onrustig en dacht regelmatig dat ik rook ruikte… en ging ik dan op onderzoek uit. Dat is wel wat beter nu.
We moeten verder, het leven gaat door, en ooit zal deze ellende niet meer zijn dan een herinnering.
|
Ik heb sinds die gebeurtenis heel veel respect voor de brandweer en de politie gekregen. Ook wil ik mijn ouders bedanken dat we daar 3 weken mochten logeren, Bedankt voor alle goede zorgen. Frank, de jongen die in feite ons leven gered heeft. En alle mensen die oprecht met ons mee leven en geleefd hebben, BEDANKT ! |
Ik hoop dat ik met het vertellen van dit verhaal het een plaatsje kan geven,
en wil ik de mensen ‘waarschuwen’, niet bang maken, maar dat wasdroger brandoorzaak nr 1 is weten niet veel mensen.
Laat hem nooit onbeheerd, of ’s nachts draaien.