Een dreun en druk op mijn lichaam ….
Een woning en een winkel op de hoek Dr. Langeveldplein/Emmastraat in Sliedrecht zijn gisterennacht totaal verwoest door een uitslaande brand. De bewoonster wist aan de vuurzee te ontsnappen maar haar huis en de winkel brandden uit. De twee katten van de vrouw zijn omgekomen. Een buurtbewoner : ‘ ik voelde de knal gewoon, de boel stond gelijk in lichterlaaie’. Daarbij was er veel rookontwikkeling op het plein voor het oude gemeentehuis van Sliedrecht. ‘het was hier spookachtig’
De brand was de tweede in het hartje van Sliedrecht in minder dan een etmaal.
Brandweer Sliedrecht ‘alles duidt op een gasexplosie’
Johan (achter-) buurman Marjan : Dit is zijn verhaal van zijn ervaring met mijn brand.
Mijn Ervaring rond om de woningbrand op 28 december 2005.
Het was net zo als iedere nacht rustig en koud. Ik heb voor dat ik naar bed ging nog even televisie gekeken. Toen ik net op bed lag rond de klok van 3:00 uur half weg gedommeld in slaap.
Ik hoorde een doffe dreun en voelde daar bij een druk op mijn lichaam, ik riep mijn vrouw en vertelde over die dreun die ik hoorden en voelde en zei tegen haar dat het foute boel was. Ik had er totaal geen lekker gevoel bij. Mijn vrouw zei tegen mij het zal wel iemand zijn die in de tuin spookt, ik heb gecontroleerd aan de achterzijde van onze woning in de tuin maar kon niemand zien.
De honden van de buren waren ook aan geslagen op een wilde manier en dat gebeurt haast nooit.
Vervolgens ben ik naar mijn computerkamer gelopen en keek uit het raam dat richting de haven is gericht en zag een grote witte rook pluim om hoog gaan.
Ik bedacht me geen seconde en zei tegen mijn vrouw “er staat ergens iets in de fik”
Snel wat kleding aan getrokken en samen met mijn vrouw ben ik naar buiten gerend.
Mijn vrouw rende een brandgang in die richting de Emmastraat leid en ze dacht dat er een aantal huizen in brand stonden, aan de spiegeling van de vlammen te zien. Ik zelf ben de Dr. Langeveldplein op gerend en zag tot mijn grote schrik een vuurzee van jewelste.
Het onderste pand stond geheel in lichterlaaie en de vlammen waren zo groot dat deze tot aan de overkant van de straat reikte.
Ja en dan komt het wat moet en ga je doen??
Ik heb de opleiding beveiliging gedaan en daar leer je hoe te handelen bij eventuele calamiteiten. Allereerst alarmeren dat ben ik meteen gaan doen en belde met het mobiletelefoon van mijn vrouw 112, ik werd door geschakeld naar de meldkamer in driebergen (Mobiele telefoons gaan automatisch naar deze landelijke meldkamer).
Voor mijn gevoel kwam ik daar niet door en duurde mij het te lang en dacht wat nu?
Vervolgens hard geroepen in de straat “BRAND BRAND” waarop bewoners hun slaapkamer raam open deden en verbaast naar buiten keken.
Ik vroeg of ze 112 wilden bellen met hun vaste telefoon daarmee kom je uit bij de meldkamer in Dordrecht.
Op dat moment zag en hoorde ik Marjan gillend naar buiten rennen.
En besefte mij dat zij ongedeerd was. Mijn vrouw kwam naar mij gerend en vroeg “zijn ze al uit het huis”, waar op ik haar vertelde dat ik Marjan uit het huis heb zien rennen. Mijn vrouw vroeg meteen met een bezorgde stem “waar is hij haar man”???
Ja die had ik nog nergens gezien. Wat wij niet wisten is dat hij niet in de woning was. Ik wist waar Marjan zich schuil hield en ben meteen naar haar toe gerend.
Ik vroeg haar “is er nog iemand in de woning??” Waarop Marjan reageerde van nee er is niemand meer dit heb ik 3x herhaald om er zeker van te zijn dat er niemand meer in de woning was.
Marjan zei “mijn katten zijn nog binnen” ik keek naar de vuurzee en besefte dat het niet veilig was om een poging te doen om haar katten te redden.
Ik besloot dat marjan daar niet kon blijven zitten op het muurtje voor het gemeentehuis en heb haar daar ook weg gehaald en naar de muziektent gebracht.
Toevallig wat ik niet wist is dat de ouders van Marjan ook onder weg waren en terwijl we naar de muziek tent liepen kwamen ook haar ouders aan gelopen die vervolgens Marjan onder hun hoede namen.
Besef wel dat dit allemaal in een tijdbestek gebeurde van een minuut of 5…… !
De dagen na de brand:
S
lachtofferhulp heeft ons ook niet benaderd en wij vroegen ons af of er wel hulp zou komen. Niet dus we hebben het zelf moeten doen.
We praten en praten er over met buurtbewoners en elkaar hoe heftig deze brand wel niet geweest moest zijn. En de vraag was natuurlijk ook hoe het met Marjan ging, daar hoefde we eigenlijk niet lang over na te denken iemand die haar hebben en houden is kwijt geraakt, verschrikkelijk. Gelukkig kon ik redelijk goed slapen alleen als ik iets hoorde zat ik recht op in bed, de schrik zat er nog goed in. Al sloeg de CV installatie aan dan ging mijn hart weer tekeer en besefte dat ik bang was dat er ook bij ons iets kon gebeuren.
Gelukkig is deze nare ervaring er niet meer en slaap ik weer goed.
Wat ik van deze brand heb overgehouden is een tik om naar branden te gaan en daar foto’s van te maken. Fotografie is mijn hobby en is doorgeslagen naar het fotograferen van branden. Ik heb zelfs een pager aangeschaft die de meldingen ontvangt van de brandweer. Deze foto’s stuur ik dan weer door naar verschillende websites.
Wat mij duidelijk is geworden is dat foto’s van een brand mensen kunnen helpen bij het verwerkingsproces. Dit gaat uiteraard niet voor iedereen op.
Tijdens de sloop van het pand van Marjan heb ik zelf besloten om daar foto’s van te gaan maken. Marjan heeft mij laten weten dat zij deze foto’s graag wilde hebben, ik wist dat dit heel gevoelig voor haar kon zijn en ben er ook met respect mee omgegaan.
De foto’s van de sloop heeft Marjan gehad en het heeft haar geholpen bij haar verwerkingsproces.
Mij leek het een leuk idee om ook foto’s van de opbouw van het nieuwe pand te gaan maken. En zie zelf dit ook als een stuk verwerking
“een nieuw begin”
