Mijn Brand

Marjan

           Een enorme knal…..

Sliedrecht, 28 December 2005 3:06 uur
Wéér vuurzee in Sliedrecht

Een woning en een winkel op de hoek Dr. Langeveldplein/Emmastraat in Sliedrecht zijn gisterennacht totaal verwoest door een uitslaande brand. De bewoonster wist aan de vuurzee te ontsnappen maar haar huis en de winkel brandden uit. De twee katten van de vrouw zijn omgekomen. Een buurtbewoner : ‘ ik voelde de knal gewoon, de boel stond gelijk in lichterlaaie’. Daarbij was er veel rookontwikkeling op het plein voor het oude gemeentehuis van Sliedrecht. ‘het was hier spookachtig’
De brand was de tweede in het hartje van Sliedrecht in minder dan een etmaal.
Brandweer Sliedrecht ‘alles duidt op een gasexplosie’.

 

“Mijn Brand,  vanuit de diepe slaap op blote voeten de kou in..”

Ik werd wakker van een enorme knal (die ik me overigens niet meer kan herinneren), stond naast mijn bed door het raam naar de spiegeling van de vlammen in ruit van buren te kijken en had gevoel hier zit iets goed fout. Echt het besef dat ik maken moest dat ik uit mijn huis kwam had ik niet.  Mensen zeggen wel eens ‘ik zou dit of dat doen….’   Ik reageerde onvoorspelbaar..
Ik ging met mijn mobiele telefoon in de hand, naar een ander kamertje, naar een vaste telefoon om mijn ouders te bellen.   Na mijn vaders vele ‘kracht termen…  en  ‘Maak dat je eruit komt.. drong er iets tot me door en ben ik met twijfel om nog naar mijn katten te gaan (die opgesloten zaten in een aanbouw) toch op blote voeten en na 2x wisselen van een fleece trui, met een badjas erover naar beneden gerend.   Ik herinner me het vreselijk geluid onder me, het alarm van de winkel die ineens ermee stopte toen ik de trap naar beneden afliep, naar de voordeur.  De voordeur waar ik mijn sleutels nog voor liet vallen en voor eerst paniek voelde. 

Eenmaal buiten besefte ik wat er gebeurde en schijn ik vele buren nachten erna nog wakker hebben gehouden door de herinnering aan mijn vreselijke geschreeuw.  Mijn machteloosheid die ik op die manier schijnbaar uitte, mijn katten waren nog binnen, ik wilde terug, tegelijkertijd wilde ik al dat vuur tegenhouden en wilde dat dit niet gebeurde, dat ik wakker werd en het niet waar was.  Ik zag alles onder mijn ogen verdwijnen, opgeslokt door een massa vuur.
Ik werd door een buurman (die ik nog steeds dankbaar ben) tegengehouden en weggehaald van mijn huis.  Even later kwamen mijn ouders aanrijden, paniek of ik er wel uit was want de vlammen waren inmiddels ver boven het huis uit geschoten.   Vlammen zee

Het schijnt een koude nacht geweest te zijn, maar koud had ik het niet, ik voelde niet meer.  Ik wilde alleen maar weten of mijn katten nog leefde en na een tijdje, met warme thee van een andere buurman, in de auto te hebben gezeten, wilde ik weer naar buiten.   Mijn brand 3-kl1Mijn moeder trok haar panty kousjes om mijn voeten zodat ik toch een beetje warm had en kreeg haar schoenen aan.   

Samen met mijn vader liep ik door het spuitwater en langs de brandweer te zoeken op het balkon.  Maar geen teken van leven te bekennen. 

 Geef me maar een ‘borrel’ zei ik nadat we bij mijn ouders thuis waren gearriveerd.  Om 5 uur in de ochtend, de vroegste borrel die ik ooit genomen heb, maar ik wilde voelen.   Ik besefte dat mijn lichaam het van mijn gevoel overnam, hoe intelligent is je lichaam eigenlijk toch.   

KattenHet bericht dat de katten het niet overleefd hadden kwam van mijn neefje.  Op dat moment heb ik even gevoeld.. een vreselijk verscheurend koud, kil en hol gevoel, mijn huis alles was weg maar de katten waren het ergste.  Ze betekenden zoveel voor me en had de kerst nog naar ze gekeken en me afgevraagd hoelang ik nog van hun mocht genieten.  Dat dit nog voor 48 uur was had ik nooit kunnen vermoeden. Niet veel later kwam het bericht dat er nog een konijn gevonden was op het balkon, ‘Kroeliek’ ik was ze vergeten, ze liep vrij op het balkon en had zich weten te redden.  In shock heeft ze, in haar nieuwe onderkomen bij mijn ouders in de tuin, trillend voor zich uit zitten staren. 


Tijdens het winkelen, wat noodgedwongen volgde Slaapkamerwant enig ondergoed, kleding of schoenen bezat ik niet, werd ik geroepen dat ik het pand in mocht met de brandweer samen. Daar vond ik kostbare herinneringen terug.  Mijn dagboek naast mijn bed waarbij nog geen halve meter verder de muur totaal was  verdwenen.  Foto’s in een kast waarvan de kamer verder totaal was uitgebrand en het dak in een opengat was veranderd. 

Sieraden in houten kistjes die midden in de vuurzee hadden gestaan en al mijn documenten tussen de theedoeken (die mijn overleden oma nog had gemaakt) in het enigste keukenkastje wat nog stond.   Mijn beelden die ik zelf had gemaakt, beschadigd en vies, maar te herstellen. Digital StillCamera Ik ben een geluksvogel dat besefte ik gelijk, er was nog zoveel bewaard gebleven.  Een Engel zat op mij en op mijn herinneringen !
Die dag werd er nog gebeld, door onderzoek was vastgesteld (verzekering, brandweer en politie) dat er een gaslek was geweest.  De winkel onder mij was volgelopen met gas en een koelkast zal voor de ontploffing gezorgd hebben. 

De eerste nieuwe nacht in een totaal andere bed en kamer en niets van mijzelf om me heen.  Slapen durfde ik niet, om 3 uur samen met mijn ouders maar weer een kopje thee, pratend over het geluk wat me was overvallen om daarna toch te proberen te slapen.  

Overdag winkel in winkel uit en ondertussen telefoontjes plegen met banken, verzekeringen, andere instanties en de vele vrienden, kennissen die me sterkte wilde wensen.   Ik had het geluk dat mijn vader en een vriend de verzekeringen van me overnamen.  2 weken ben ik bezig geweest om alles in kaart te brengen wat er aan inboedel in mijn huis bevond.  Kamertje, kasten, ruimte voor ruimte alles noteren en een waarde aan proberen te hangen om zomaar tot een bedrag te komen van wat je eigenlijk kwijt was.

Mijn brand 7-kl1Mijn moeder bleef kleding wassen om proberen de lucht eruit te krijgen. Vrienden en mijn vader gingen met mij mee het pand in om te zoeken tussen de as-resten naar herinneringen, waarbij soms iets onbenulligs als een spoeltje voor het naaimachine tevoorschijn kwam.

Foto’s die nat in albums zaten werden 1 voor 1 uitgepakt en te drogen gelegd in de grote kelder en de zolder.  Handdoeken en theedoeken werden weer voor me verzameld en ik begon op 36 jarige leeftijd opnieuw met mijn uitzet.
Mijn katjes heb ik begraven in de tuin en daarop een ‘Kattenwilg’ geplant.  Ze hebben het goed gehad en zijn gelukkig niet verbrand, maar missen doe ik ze enorm.

 

Door de verzekering werd mijn huis verder leeggehaald en naar een grote hal gebracMijn brand 8ht. 

Hier kon ik wandelend door de in dozen verpakte resten zoeken wat ik eventueel nog wilde bewaren.  Vreselijk om alles in een totaal andere omgeving te zien liggen, ongelooflijk dat het naast andere inboedel resten stond, van mensen die schijnbaar een soortgelijke ervaring hadden gehad.   T’ was alsof je in een wereld terechtkwam die normaal aan je voorbij gaat en waar je totaal niets van weet en die wereld was vol de mijne geworden.

Afgebroken tot de trap waar ik dagelijk op liepHet vreemdste gevoel die periode vond ik de buitenwereld, de wereld die gewoon doordraaide en mensen, werk alles leek alsof het een toneelstuk was waar ik geen deel meer van uitmaakte, ik had een ander leven.  Ik moest me druk maken om basis dingen, een trui en een jas kopen, de kleding die iedere dag weer nieuw was voelde vreemd, alsof het geleend was van anderen.  Ik maakte grapjes dat ik ‘weer’ nieuwe kleren had gekocht, maar onderliggend voelde alles zo vreemd.  Dan pas besef je wat ‘normaal’ is veel vertrouwen en rust kan geven, een gevoel van behaaglijkheid en thuis.   Werkelijk alles wat je beetpakt, aantrekt was nieuw, niet van mij. Mijn oude kleding was niet verbrand en weggooien kan ik het niet. Veelvuldig door mijn moeder gewassen wil ik bepaalde stukken bewaren, maar altijd zal ik de geur blijven ruiken en kan ik het niet op mijn lichaam verdragen.
Langzaam vormde zich weer iets van mezelf om me heen en In toen was er ineens NIETSkon ik op zoek naar een tijdelijke woning.  

Mijn tijdelijke woning werd ingericht, van wasknijper, bestek tot een vaas (voor gekregen bloemen) aangeschaft en wat ik nog mist kocht ik,  maar met gelukkig steeds minder regelmaat.  ‘Winkelen’ ik heb het vreselijk gevonden. De grap die ik maakte toen ik de sleutel van het appartement kreeg, dat ik niet veel hoefde verhuizen heb ik geweten.  Nee geen dozen hoefde ik in te pakken, ik moest alles stuk voor stuk weer kopen, winkel voor winkel af gaan voor iedere dingetje wat ik miste.  Maar…….  inmiddels kan ik ook weer genieten van een winkel dagje, het is geen moeten meer, t’is nu weer mogen en dat geeft een heel rijk gevoel. 1e stenen-kl

De brand is jarenlang een dagelijks iets geweest, al kon ik al snel door goede trauma hulp er zonder angst op terug kijken.  Mijn huis is afgebroken en 2 jaar later opnieuw herbouwd. Het weer uitzoeken en inrichten en volledig nieuwe start was gedwongen, maar ik kreeg de kans om het te doen, met emotionele littekens en slaapproblemen, maar zonder lichamelijke verwondingen / verbrandingen en toch ook waardevol : Levend !  

 

raam met uitzicht op kerk

Dankbaar voor alle hulp en liefde kijk ik terug, een periode die moeilijk begrijpend is te omschrijven.   Ik heb dit wel geprobeerd in mijn boekje ‘Toevalwaarin ik aandacht wilde besteden aan alle fases van emoties en beslissingen na een traumatische ervaring zoals een brand.   Mensen om je heen zien de dagelijkse beslommering;  verzekering, nieuwe plannen, het opnieuw bouwen,  maar ondertussen speelt er zoveel meer wat ook opnieuw een plek moet krijgen, een vaste grond en dat is vooral toch emotioneel. Ook voorgevoelens en tekenen die mijn brand vooraf gingen,  een verhaal vanaf de dagen voor de brand tot de terugkeer naar huis.  Geen dik lang boek,  maar een makkelijk leesbaar boekje waarin ik heb geprobeerd luchtig een emotioneel verhaal te vertellen.  

Hoogste punt

 

Ik besef dat er mensen zijn die door brand, tsunami’s, aardbevingen etc alles kwijt zijn en niet verzekerd zijn. Mensen die naast de puinhopen van hun eens bestaande huis in een tentje wonen (als ze geluk hebben)  In de eerste winkel voor het kopen van mijn nieuwe ondergoed schijn ik al gezegd te hebbeIMG_1153n, “ik heb tenminste de kans om het weer te kopen” en zo is het en die gedachte maakt alles heel relatief al is het een diepe ervaring die ik niemand toewens.

Mijn ervaring heb ik als verhaal beschreven in het boekje  ‘Toeval’

© 2007: woningbrand.nl